Skład: ekstrakt wodny (wyciąg) z
majowego korzenia łopianu większego (
Arctium lappa L.), taksyfolina z
modrzewia dahurskiego (
Larix gmelinii).
Substancje czynne zawarte w korzeniu łopianu: lignany, kwas asparaginowy, arktyina, arktygenina - wykazujące działanie cytostatyczne oraz utrzymujące prawidłowy proces podziału komórek.
Modrzew dahurski (
Larix gmelinii) to gatnek modrzewia, występujący głównie w centralnej i wschodniej Syberii, jak rózwniaż w północno-zachodniej części Mongolii i w Chinach. Drzewo to charakteryzuje się wybitną odpornością na surowe warunki klimatyczne (mrozy). Na Syberii żywicę modrzewia dahurskiegoi syberyjskiego pozyskuje się do żucia (сера байкальская, жевательная смолка), co wg producentów ma właściwości oczyszczające i dezynfekujące jamę ustną.
Łopian większy (
Arctium lappa L.)
Jest szeroko stosowanym w medycynie ludowej surowcem zielarskim. Wykorzystywane są głównie korzenie (
Radix Bardanae), ale również nasiona. Wytwarza się z niego m.in.
olej z łopianu. Korzenie zawierają wiele cennych składników, takich jak: cukry, inulina, białko, tłuszcz, znaczne ilości siarki, związki poliacetylenowe, fitosterole, glikozydy, saponiny, fosfor, witamina C oraz niewielkie ilości olejków eterycznych, .
Jako surowiec wykazuje silne działanie przeciwzapalne, antybakteryjne i grzybobójcze. Działa również napotnie i moczopędnie. Powoduje zmniejszone wydzielanie soku żołądkowego, jednak zwiększa wydzielanie śluzów w przewodzie pokarmowym.
Z tego też powodu korzeń łopianu stosuje się wewnętrznie w:
- stanach zapalnych dróg moczowych,
- stanach zapalnych pęcherzyka żółciowego,
- w leczeniu nieżytów przewodu pokarmowego
- w niewydolności wątroby
- w zaburzeniach przemiany materii.
Działa też pozytywne na skórę i włosy. Zewnętrznie stosować go można do:
- leczenia czyraków,
- leczenia trądziku,
- leczenia świądu skóry i łupieżu.
- zapobiega wypadaniu włosów i łupieżowi.
Jest często dodawany do
naturalnych szamponów,
odżywek,
balsamów do włosów. Można też wykonać z korzenia łopianu macerat (za pomocą miksera lub tarki ręcznej), odwar lub sok. Sok można otrzymać z maceratu przeciskając go przez sitko lub w
wyciskarce wolnoobrotowej bezpośrednio z surowca. Maceratem lub kompresem nasyconym sokiem z łopianu obkłada się chore miejsca na skórze.
Korzenie zbiera się już jesienią pierwszego roku wegetacji (czyli przed wytworzeniem łodygi kwiatowej) lub na drugi rok - wiosną (przed kwitnieniem, czyli do maja).
Korzeń łopianu, łodygi i ogonki liściowe są jadalne na surowo lub można je ukisić.
Wiele ludów wykorzystywało go leczniczo w przeszłości.
Indianie Irokezi gromadzili korzenie łopianu na zimę i suszyli przy ogniu. Spożywane były potem po dłuższym namaczaniu w wodzie.
Na Dalekim Wschodzie (Japonia, Chiny) i na Jawie uprawia się go jako warzywo.
W Wielkiej Brytanii w połączeniu z korzeniem mniszka lekarskiego produkowany jest z korzenia łopianu orzeźwiający napój, sprzedawany podobnie jak inne napoje (Dandelion and burdock).
